van Alice Springs naar Sydney

Alice Springs
Van Perth zijn we naar Alice Springs gevlogen, waarna we met een shuttlebusje naar een Resort in Alice Springs zijn gebracht. Daar werden we verwelkomd door een Hagenees die zijn Nederlandse paspoort heeft omgeruild voor een Australisch. Geen slecht idee........ ;-) 's Avonds zijn we nog naar een lokale pub geweest waar een aantal webcams hingen, dus na een paar sms-jes hebben een aantal mensen ons live kunnen zien via de lokale webcams en jajajaja is er zelfs een verzoekplaatje vanuit Nederland gekomen!! (Nogmaals bedankt voor die briljante plaat!!!)

De volgende dag hebben we onze Bushcamper opgehaald! Een Toyota Landcruiser V8 4,5 liter Diesel uit 2007, een tank op wielen! Na onze ervaring met de loodgietersbus een hele grote verbetering.

Alice Springs verbinden wij onlosmakelijk met Ayers Rock, maar dit ligt dus nog meer dan 450km van elkaar af... De Hagenees had ons dan ook aangeraden om niet direct naar Ayers Rock te rijden, maar via de West MacDonnell Ranges en Kings Canyon, wat hij persoonlijk nog mooier vond dan Ayers Rock. Zodoende zijn we na de inkopen (eten en vooral heel veel drinken (23 liter drinkwater) en 6 liter softdrink) dus in de richting van de West MacDonnell Ranges gereden om daar een aantal Gorges te bekijken.

Na de Gorges zijn we over een “gravel road” naar de Kings Canyon gereden.
Heerlijk om een 4WD te rijden, je voelt je een beetje King of the road. Tijdens de rit zijn we nog een paar leuke dingen tegen gekomen, bijvoorbeeld een boom waar mensen van alles en nog wat aan ophangen en een oude auto volledig gestripped. Leuke afwisselingen als je verder niet meer dan 10 auto's tegenkomt.

Watarraka (Kings Canyon) National Park
Afgezworen en dan vervolgens toch weer gaan hiken...
Aangezien je hier midden in de Outback zit en de temperatuur, als de zon op is, binnen no-time naar de 40 graden kan stijgen, werd ons aangeraden de hike net voor zonsopgang te beginnen zodat we de zon over de canyon konden zien opkomen en de hike konden afmaken voor het te heet zou worden.
Onze wekker ging dus af om 5 uur (nog in het donker... we vroegen ons dan ook meerdere malen af waarom we dit in godsnaam ook al weer voor de lol gingen doen...), je ontbijt en je rijdt vervolgens in 15 minuten naar een canyon waar je in 3 uur een rondje omheen gaat lopen.
We hadden de vraag al gesteld of we dit ook op teenslippers konden doen, maar dat werd afgeraden. Na een uur hiken heeft Martijn zijn schoenen toch verruild voor zijn teenslippers, want schoenen dat gaat niet meer ;-)
De hike begon met een 100 meter klim naar de rand van de canyon, wat ´s ochtends om een uur of half 7 best pittig is... maar toen we boven kwamen was dit zeer de moeite waard want binnen een paar minuten kwam de zon op over de rand van de canyon, wat echt erg mooi was.
De hike was erg mooi en indrukwekkend. Het grootste deel gaat over de rand van de canyon, waarvandaan je mooie vergezichten hebt, en een deel leid je erdoorheen, wat ze Garden of Eden noemen. Hier is het erg groen met o.a allemaal palmbomen en een watertje (het regenwater sijpelt door de limestone heen).
De canyon heeft vroeger geheel onder water gestaan en je ziet nog veel aanwijzingen die dit bevestigen. Bijvoorbeeld uitgesleten golvende patronen en fossielen in de limestone.

Uluru Kata Tjuta National Park
Het park staat vooral bekend om Ayers Rock (Uluru in Aboriginal), maar is meer dan dat. In het park vind je ook de misschien iets minder bekende Olga´s (Kata Tjuta in Aboriginal). De Olga´s zijn meerdere rotsen en liggen ongeveer 30 kilometer van Ayers Rock, 1 enkele rots, af. Erg bijzonder om in een geheel vlak landschap opeens die gigantische rotsen te zien.
Het hele gebied is cultureel zeer belangrijk voor de Aboriginals. Verschillende stukken van Ayers Rock mag je bijvoorbeeld van dichtbij niet fotograferen omdat dit heilig gebied is.
Door de verschillende lichtvallen van de zon gedurende de dag lijkt het of de rotsen elke keer een andere kleur hebben. Bij zonsondergang is dit het duidelijkst en verkleuren ze van bruin naar fel oranje, waarna soms rood (dit hebben wij helaas niet gezien en moeten we van de kaarten hebben) en vervolgens diep paars. Ditzelfde proces vindt ook plaats bij zonsopgang, maar dan natuurlijk in tegengestelde richting. Ayers Rock kan ook beklommen worden, maar helaas was deze gesloten wegens het weer: te warm (bij een verwachting van 36 graden of meer) en te veel wind.

Hierna zijn we over de Stuart Highway naar Adelaide gereden via Coober Pedy (de eerste echte plaats, zo´n 800 kilometer rijden van Ayers Rock, die we zagen na Alice Springs, ertussen vind je roadhouses en caravanparken) en Port Augusta, weer zo´n 500 kilometer van Coober Pedy.
Weg zover je kunt kijken, uren achter elkaar met om de honderd kilometer een roadhouse en waar je als tegenligger voornamelijk Road Trains (vrachtwagens met 3 aanhangers) tegenkomt. Pas vanaf Port Augusta heb je weer het idee dat je in de bewoonde wereld terecht bent gekomen.

In Adelaide aangekomen, 6 dagen en meer dan 2500 gereden kilometers na Alice Springs, hebben we de 4WD ingeleverd voor een KEA campervan, model Ford Transit. Een wat meer luxere 2 persoons camper. Behalve dat deze groter is (je kunt je bed neerleggen en dan toch nog een beetje lopen) heeft deze ook een WC, douche, magnetron, DVD speler en televisie. ¨Wow, this must be heaven!!!!¨
Met deze camper zijn we van Adelaide via Melbourne naar Sydney gereden.

Barossa valley
De eerste stop na Adelaide was de Barossa valley. Een prachtig gebied (grootste wijnregio in Australie) waar veel verschillende wijnboeren zitten. De eerste boeren waren duitse migranten. Zij hebben het gebied voor een groot gedeelte gekoloniseerd. Hoewel veel dorpjes hernoemd zijn na de tweede wereld oorlog zijn er nog enkele met een duitse naam. In de Barossa valley zijn we enkele dagen geweest en hebben we verschillende wijnboeren bezocht om de wijnen te proeven. Eén van de wijnboeren exporteert ook naar Nederland! Onze favoriet!

The Great Ocean Road
Na de Barossa valley hebben we vervolgens een stop gemaakt in Mount Gambier. Een leuk plaatsje waar de blue lake te vinden is. Een mooi kratermeer dat de watervoorziening van de stad is en diepblauw van kleur is. In november verkleurt dit meer altijd in 1 dag van grijs naar turqoise. Hierna zijn we richting The Great Ocean Road gereden. Deze weg heeft niet voor niets zijn naam. Achterelkaar hoogtepunten. Het grappige is dat wij tot de 12 apostelen, de grootste attractie langs The Great Ocean Road, dachten dat het wel meeviel met het aantal toeristen (Tja, we zaten er ook nog eens rond de pasen...). Bij de 12 apostelen echter aangekomen zagen we tot onze verbazing dat heel China en Japan uitgelopen was om foto's te maken... Vanaf het plaatsje Apollo Bay tot aan Aireys Inlet ligt de weg echt direct slingerend langs de kust, waarbij je dus aan de ene kant rotswand hebt en de andere kant niks (tot een paar meter eronder het water tegen de kust aanslaat). Echt supermooi, maar ook erg inspannend om te rijden.
Verder zijn we nog op zoek gegaan naar koala's bij Tower hill, en succesvol! Wat een schattige beestjes zijn dat!

Melbourne
Na de Great Ocean Road stond Melbourne op het lijstje. Melbourne is een prachtige stad waar overdag veel mensen in pak rondlopen. Tussen kantoorpanden of om een koffie afspraak te hebben met collega's bij de Gloria Jeans op de hoek of met klanten. Met je teenslippers voel je je hier niet helemaal thuis kan ik zeggen. We hadden hier afgesproken met een oud collega van Martijn, genaamd... Martijn. 's Avonds heeft hij ons meegenomen naar St. Kilda, één van de populaire wijken van Melbourne. Het bleek dat wij in ´Bogan´ town zaten met onze camper. Een ´bogan´ is, uit betrouwbare bron, een lager geschoold persoon die of een Opel of een Ford rijdt en zijn geld uitgeeft aan materiele spullen die niet hun waarde behouden, zijnde flatscreens, jetski's etc. Anyway, na een gezellige avond heeft Martijn ons nog meegenomen naar zijn appartement om het geweldige uitzicht te zien. 54 ste etage van de Eureka toren, hoogste woonflat van Melbourne. WOW, wat een uitzicht!

Phillip Island
Van Melbourne zijn we vervolgens naar Phillip Island gereden. Op Phillip island wordt er elke avond een ´Penguin Parade´ gehouden. Bij een van de baaien komen elke avond pinguins vanuit de zee het land op. Dit gebeurt als het donker wordt. Het is echt heel grappig om op een tribune te gaan zitten en dan met alle andere toeristen (het was zowaar echt superdruk...) naar uit de zee komende pinguins te gaan kijken. De schattige pinguins zijn ongeveer 30 cm hoog, de kleinste ter wereld, en worden vaak door de golven weer terug de zee in getrokken, waarna alle toeristen weer een “ohhhhhhh” en “ahhhhhhhhhh” laten horen.

Naar Sydney
Van Phillip Island hebben we besloten om langzaamaan maar richting Sydney te gaan rijden. We hadden het idee dat er tussen Melbourne en Sydney, ook omdat het weer wat tegen begon te vallen, voor ons niet veel meer te zien zou zijn. Dus zijn we in 3 dagen naar Sydney gereden en hebben tussendoor in de camper gehangen, blog geschreven en veel films gekeken.

Op dit moment zitten we in de buurt van Sydney, waar we nog 2 dagen zullen doorbrengen voor we naar Nieuw Zeeland vertrekken!!!

Australie “The West Coast”

Zuid-Oost Azie achter ons latend gingen we op weg naar onze volgende bestemming: Perth in Australie. We wisten al van tevoren dat we midden in de nacht aan zouden komen, dus hadden we een kamer geregeld bij een F1 hotel ´vlakbij het vliegveld´. Vlakbij is hier relatief, want het was nog zeker 20 minuten rijden. De kamer was meer dan prima en we waren binnen no time in dromenland. Om een uurtje of 8 ging de wekker weer want de check-out tijd was al om 10 uur... Na het ontbijt hebben we vervolgens de lokale bus gepakt naar Perth centrum, waar we onze ¨Wicked¨ campervan, genaamd Spinal Tap, hebben opgehaald. Deze omgebouwde (niet meer geschikt als ;-) ) loodgietersbus voor de diehard camperlovers onder de backpackers, stond voor ons gereed om de komende 24 dagen in te leven. Na het rondje om de bus om te kijken of alles erin zat en hoe alles werkte, volgde onvermijdelijk het rondje om de schade op te nemen, waarbij alle schade op een plaatje van de bus wordt vastgelegd. Dit was wel enigszins lachwekkend. De bus zat onder de deuken dus we dachten nog “Teken gewoon een rondje om het hele plaatje ofzo.”
Vervolgens nog de grap gemaakt dat die bus echt niet in een slechtere staat terug zou kunnen komen, maar franse meisjes kunnen blijkbaar niet omgaan met die humor dus zijn we maar serieus een rondje om de bus heen gaan lopen. De bus heette dus Spinal Tap, naar een of andere grote rockband, en achterop stond de fantastische leus: It's a long way to the shop, if you wanna sausage roll.
We vermoeden dat de bus minstens 10 jaar oud was...... maar hij deed het nog en het was allemaal erg lachen. Je kon er gewoon niet op een normale manier harder mee dan 90, bij ieder hobbeltje in de weg zakte hij op zijn minst terug naar 80 en ´s ochtends had hij nog ergere opstartproblemen dan wij ;-) (echt een oud opaatje). En ohw man, hij zoop benzine, oftie het in een holle kies stopte ofzo, niet normaal......
De teller stond al over de 323000km, maar daar moet ons inziens minstens een tweetje voor (het is dat er maar 6 cijfers zichtbaar zijn)...

In onze 3 en halve week West Australie zijn we de eerste week naar het zuiden gereden, daar een ´rondje´ gemaakt en daarna langs Perth naar het noorden, tot Exmouth, en weer terug.

Helemaal happy dat we weer gaan en staan konden waar en wanneer we wilden (afhankelijk zijn van het openbaar vervoer in Zuid Oost Azie was prima, maar we hadden weer echt zin in alle vrijheid) gingen we direct op weg!
Bunbury, onze eerste stop ongeveer 200km van Perth, had een leuke camping, was een prima plaatsje en was prachtig gelegen langs de kustlijn. Mooi turqoise kleur water langs het strand dat naar donkerblauw verkleurt verder van de kust. Heel mooi, zeker als er ook nog wit zandstrand en strak blauwe lucht bij komt kijken. En alles is hier zo wijds, er is gewoon bijna niemand op het gigantische strand te vinden. Heerlijk!

Margaret River
Na een extra relaxdag in Bunbury zijn we vervolgens naar de Margaret River Wine Region gereden. In deze wijnstreek zitten veel verschillende wijnboeren die allemaal heerlijke wijnen produceren. We zijn hier o.a. bij een wijnboertje gaan lunchen: een houtoven pizza met een lekker wijntje. Heerlijk in de zon gezeten met uitzicht op de wijnranken!! Het heeft min of meer iets weg van Toscane, zeker met dat warme weer. “SAME SAME but different” zullen we maar zeggen. Langs de kust staat hier een stevige wind zodat er heel veel windsurfers te vinden zijn.

Vanuit Margaret River zijn we nog naar Cape Leeuwin, vernoemd naar een daar vergaan Nederlands schip, bij het plaatsje Augusta gereden. Dit punt is het meest zuid westelijke punt van Australie en hier komen de Indische oceaan en de Grote oceaan bijelkaar. Er staat een mooie witte vuurtoren om het punt te bewaken en schepen de weg te wijzen.

The Great Southern
Op weg naar het echte zuid westen van Australie (the Great Southern) zijn we in Walpole gestopt bij The Valley of the Giants. Dit is een groot bos bestaande uit Tingle trees. Deze bomen kunnen heel hoog worden! Ze hebben daar een 600 meter lange loopbrug gemaakt, genaamd The Tree Top Walk, die op het hoogste punt 40 meter hoog is. Je staat dan echt letterlijk tussen de boomtoppen met erg mooie vergezichten over de bomen heen. De loopbrug beweegt ook echt een beetje met de wind mee...
In the Great Southern hebben we in de plaatsjes Denmark en Albany overnacht. Hier hebben we snorkels gekocht en zijn gaan snorkelen bij Greens pool. Dit deel van de oceaan is voor een groot deel afgeschermd door rotsen zodat er geen stroming staat en je er goed kan zwemmen en snorkelen. Super mooi helder water, alleen was er erg weinig te zien en daarnaast was het water ongelovelijk koud (zelfde temperatuur als NL misschien, maar wij waren ondertussen het warme zeewater van Zuid Oost Azie gewend...)

Waverock
Na een lange rit (in plaats van ongeveer 350km er lekker 500 van maken; Martijn is niet zo'n goede kaartlezer blijkt tijdens deze rit... Ok, we hadden op dat moment nog geen goede kaart van Australie, maar om dit in het vervolg te voorkomen besloten we dat we vervolgens maar om de 100km zouden wisselen...) zijn we naar het plaatsje Hyden gereden, ongeveer 350km ten oosten van Perth, waar Waverock te vinden is. Waverock is een rots die aan 1 kant de vorm van een gigantische golf heeft (15 meter hoog en 110 meter lang, miljoenen jaren geleden gevormd door weerinslag). Het is erg verleidelijk om hier een surferspose te maken, dus zie foto...
Hier zijn we er ook achter gekomen dat in het binnenland de vliegen graag op je gezicht gaan zitten, voornamelijk bij je mond, neus en oren. Verschrikkelijk irritant! We hebben daar allebei met een eigen creatie van een burka rondgelopen (Hier zijn overigens ook foto´s van, op aanvraag in te zien ;-) ).

Pinnacles desert
Aangezien er naar ons inziens bij het plaatsje Hyden verder geen andere interessante attracties zijn (hoewel ze daar wel proberen je er langer te houden met fantastische advertenties...) zijn we verder gereden, naar Perth en langs de kust 250km omhoog naar onze volgende stop: The Pinnacles Desert (waarbij we wederom ´enkele´ kilometers zijn omgereden...) The Pinnacles zijn duizenden zandstenen pilaren in een kleine woestijn, waardoor het op een maanachtig landschap lijkt. Je kunt hier lopend een rondje maken of lekker met de auto gaan. Wij waren erg lui en hebben met Spinal Tap het ritje gemaakt, waarbij we om de paar meter zijn gestopt om even een fotootje te maken :-). Heel gaaf om te zien!

Shark Bay en Monkey Mia
Van te voren al gewaarschuwd voor de vele vliegen gingen we bewapend met twee vliegennetten op pad (een tweede waverock ervaring wilden we onszelf besparen :-) ).
Monkey Mia staat bekend om de wilde dolfijnen die hier elke dag naar het strand komen. Er is daar een dolfijnencentrum opgericht waar elke ochtend 5 vrouwtjes dolfijnen aan het strand met vis worden gevoerd. Dit wordt maximaal 3 x in de ochtend gedaan (ligt eraan hoe vaak de dolfijnen terugkomen) tot ze ieder ongeveer 2kg hebben gehad. De andere dolfijnen, welke allemaal jongen zijn van de 5 vrouwtjes dolfijnen, worden niet gevoerd. Dit zijn strikte regels die ze aanhouden. In het verleden hadden ze deze regels niet, met het gevolg dat de dolfijnen de hele dag aan het strand kwamen bedelen en ze niet meer naar hun jongen omkeken en er veel jonge dolfijnen stierven.
Het is geweldig om tot je knieen in het water te staan en de dolfijnen bijna kunt aanraken, zo dichtbij komen ze! Er wordt dan een praatje gehouden, waarna er een voeding volgt en je uit het water moet wat de dolfijnen inmiddels begrijpen als het sein dat ze eten krijgen.
De vissen mogen door de touristen worden gegeven! En ja hoor, Marloes werd uitgekozen om één van de dolfijnen te voeren! Echt super!! En toen na de tweede voeding de dolfijnen weer terugkwamen had Martijn (denkt dat als hij een klakkend geluid maakt hij met dolfijnen kan praten) er eentje voor hem zelf, de dolfijn lag bijna op het strand!!
Het is een hele bekende attractie en op een dag in het hoogseizoen kunnen er wel 3000 mensen op af komen... maar gelukkig was dat bij ons niet het geval.
Op aanraden van een Nederlands stelletje hadden we ook besloten om een 4WD tour te doen in het Francois Peron National Park bij Shark Bay. Onze gids raakte niet uitgepraat over Shark Bay en was super enthousiast. Erg aanstekelijk! Hij heeft ons heel erg veel (mooie dingen) laten zien en heel, heel, veel geschiedenisles gegeven. Hij heeft ons goed duidelijk gemaakt dat Shark Bay een erg bijzondere plek is.
Tijdens deze tour hebben we o.a. bovenop een uitzichtpunt gestaan waar we diverse haaien en een mantaray hebben gespot. Je hebt hier ook weer hele mooie kustlijnen. Strak blauwe lucht, terracotta kleur rotsen, witte zandstranden en groen helder zeewater! Echt een hele interessante en indrukwekkende tour.
We zijn zelf ook nog bij Shell Beach geweest, een strand bestaande uit miljoenen kleine witte schelpjes in plaats van zand. Heel bijzonder! En we hebben nog een bezoekje gebracht aan Hamelin Pool. Een plek waar allemaal ¨stromatolites¨ in het water staan. Rotsachtige formaties die zuurstof genereren. Deze bestaan al miljoenen jaren en ze zeggen dat we zonder deze stromatolites misschien niet hadden bestaan.

Coral Bay
Witte zandstranden, turqoise zee en gelukkig weer het vertrouwde, heerlijke warme temperatuur water (ongeveer 29 graden)! Je kunt hier goed snorkelen direct al vanaf het strand. Erg mooie drift snorkel, wat betekent dat je eerst een stuk over het strand loopt, dan het water in tot je bij het koraal bent en je mee laat voeren door de stroming (in dit geval langs het strand tot je een paar honderd meter in de baai bent beland). Marloes meteen een haai(tje) gespot en verder heel veel mooi koraal en vissen gezien. Aangezien de eerste keer ´s middags was hebben we dit de volgende dag ´s ochtends nog een keer overgedaan. ´s Middags kan er een aardige wind staan waardoor het zand opstuift en het zicht in het water minder is. Daarna nog lekker op het strand gehangen. In Denham waren we al een Italiaans stelletje tegengekomen die we hier weer spraken. Zij hadden een mantaray snorkeltour geboekt en Martijn had toch wel zoiets van “Ja man, dat wil ik eigenlijk ook wel”. Dus hebben we ervoor gekozen om ook een mantaray tour te doen. Je mag hier in WA overigens alleen met een mantaray snorkelen en niet duiken anders was dat het wel geworden... Een mantaray is een gigantische rog die wel tot 7 a 9 meter breed kan worden. De mantaray heeft 2 grote ´vleugels´ die het gebruikt om voort te bewegen. (Vergelijkbaar met een vogel). Zo'n tour vaart uit naar een baai waar de kans groot is een mantaray te spotten. Als er dan 1 gespot is springt 1 van de gidsen het water in en mogen de touristen volgen. We kunnen zeggen dat je echt even stil valt als je boven een mantaray zwemt. Zo mooi zoals die rog eruit ziet en zich voortbeweegt, heel, heel, heel indrukwekkend!! Na deze snorkel zijn we nog naar een haaien voederplek gevaren waar we ook zijn gaan snorkelen. Op die plek zagen we onder ons wel tot een stuk of vijf haaien tegelijk. Erg cool (en het is overigens absoluut niet eng).
De foto's hiervan komen nog, zijn helaas niet digitaal en nog niet ontwikkeld.

Exmouth
In Exmouth (noordelijker en dus nog warmer!!) zijn we vervolgens nog twee dagen gaan duiken. Aangezien we niet direct de volgende dag konden duiken zijn we die dag Cape Range National Park ingegaan waar we bij Turqoise Bay wederom een drift snorkel hebben gedaan. Veel helderder water dan in Coral Bay en we zagen ook nog een stingray en een supergrote kreeft verscholen onder het koraal. Erg goed bevallen dus. De volgende dag volgden twee duiken bij de Murion Islands. Er was heel erg mooi koraal en een hoop vissen maar er stond ook een behoorlijk stroming en veel golven waardoor je in het water heen en weer werd gewiegd. Erg grappig om dat te ervaren maar omdat er veel swim throughs waren maakte het het duiken ook een stuk moeilijker omdat je goed moest uitkijken dat je niet tegen het scherpe koraal werd aangeslingerd. De dag erna twee duiken bij de Navy Pier. De Navy Pier staat in de top tien van beste duikplekken van de wereld dus dat beloofde een hoop en besloten we voor een dag en een nacht duik te gaan. De Navy Pier is in de jaren 60 gebouwd door de US Navy en omdat niemand er mag vissen of varen is er ongerepte natuur ontstaan. Er is dus veel koraal te vinden aan de palen van de pier en hierdoor zijn er veel kleine vissen op afgekomen wat weer grotere vissen heeft aangetrokken. Je snapt het al, teveel om in een duik te zien! Je kijkt van links naar rechts, van boven naar beneden en overal om je heen zie je scholen kleine vissen, grote vissen, vissen waarvan je nog geeneens wist dat die bestonden, noem maar op! Fantastisch! Daarnaast was het voor ons weer een goede oefening om goed gecontroleerd tussen alle staanders en liggers te zwemmen. Je moet daarbij heel goed je ademhaling controleren... De nachtduik was ook weer heel indrukwekkend.

Perth
In 3 dagen zijn we vervolgens weer teruggereden naar Perth, waar we nog twee dagen op een camping bij Fremantle hebben gestaan. We moesten nog wat regelen bij Qantas, aangezien we tijdens de reis te horen hebben gekregen dat de directe vlucht van Sydney naar Papeete gecanceld is en we een stopover in Auckland hebben... Je snapt het al, daarvan willen we graag gebruik maken! En aangezien onze reisorganisatie in NL ons niet van dienst kon zijn (¨Nee, dat kunnen we niet¨) besloten we het zelf te proberen bij de vliegmaatschappij. Doordat we door de tussenstop op Auckland over onze maximaal aantal stops gingen moesten we een andere laten vervallen en dan was het weer gewoon mogeljk binnen het wereldticket... dus... hoezo niet mogelijk!!! We hebben nu onze Cusco-Lima vlucht eruit gehaald, de datum van de Sydney-Auckland vlucht een week vervroegd en die van de Auckland-Papeete vlucht een week verlaat en tevens nog wat andere data en tijden veranderd. Helaas moesten we wel een fee betalen, maar dat gaan we dus maar eens proberen te claimen bij de reisorganisatie. Verder helemaal happy hebben we vervolgens direct een luxe campervan geregeld van Adelaide naar Sydney (we hebben al een 4WD bushcamper geregeld voor de eerste week van Alice Springs naar Adelaide). Tja, na 3 weken Wicked gaan we nu voor de upperclass!!! Bij de Kea Camperverhuur vroegen ze serieus ´Did you guys just pull up with a Wicked van? Really? How´s that like? What can I do for you? Are you looking for a job?´ WAHAHAHAHA.......... :-D

Groeten Marloes en Martijn